صدای شرشر باران باز مرا ب پرواز در خیال و راز های سر ب مهر شده میخواند. سکوت سراسر همه صدا های ناگفته،ندا های سر نداده،حرفِ دل های ناگفته ک در اعماق قلبم دلنگر انداخته و خود را ب دردِ دل بدل کرده! در این سکوت٬نهان های ما نهفته است٬با هر قدم با هر صدا ب هر تپش نا منظم قلبت ک سیر زمان را برایم بی معنا میساخت!سکوت حقیقتی تلخ ک تو و من پشت آن پهلو گرفتیم! چه کسی تضمین میکند تمام انچه بر ما گذشت در این ۲۰سال زندگانیمان حقیقی است؟ چه کسی تضمین میکند تو و من در حال سپری کردن زمان در خواب زندگانی و سپری کردن دنیای مجازی خود نیستیم؟! چه کسی تضمین میکند ک این ها همه خواب نیستند؟ نکند چشم بگشایم و ببینم همه ی انچه ک بر ما گذشت یک خواب بودست! میخواهم ارزو کنم! برای تو و من٬نور سوی چشمی میخواهم ک آشکارا کند ادامه ی راه را! گوشی میخواهم ک از نگاه های هم بخوانیم انچه صدا نمیشود را ٬از نگاه هایم بشنوی صدای سکوت هایم ک سراسر صدایت میکند!:((بخوان مرا ب سوی خویش)). و زبانی ک بشکند سکوت بین ما را و در خلوت ما لب ب سخن بگشاید و در خارج از حریم من سر ب مهر شود و ب یاد آورد خاطره هایی را ک گذشت........و..........گذشت.و باز هم زبانی میخواهم ک بگذارد از آنچه ما را رنجاند از هم٬سخن بگوییم و این بند های غم را از پای یکدیگر بگشاییم!و در آغوشت ب خندیدن بر روز های سرد و سخت نبودنت بنشینم! شاید از بداقبالی من باشد ک آنچه ک میخواهم یا ب دست نمی آید یا ک همچون ماهی تازه صید شده از دست میلغزد و....... تو همچون دریایی پر از عمق پر از مکان ها و حس هایی ک کشف نکرده ام!آرام!پر از حس حمایت ولی.......دور!در عین زیبایی ات در عین آرامش ات چ سهل زیر پای های افراد خالی میشود!و باز من ب عنق سکوت و بهد زده شدن فرومیروم! طوفانی شدنت را ندیده ام گرچه گاه گاه رعد و برق زدنت را ب تماشا نشسته ام و چه جذات می غرّی! من میخواستم ب افق های دور تو بپیوندم در آن غروب کنار دریا در کنار تو و چند آشنای دیگر دست ب سوی خورشیدی ک امتداد تو بود ببرم !.آرزویم بود با فراق بال در آغوشم بکشی٬میخواستم غرق شوم درآنجا ک دریا ی وجودت با آسمان یکی میشد! سوالی از تو دارم! :هنوز هم جسارت دارم؟!هنوز هم با اندامی ظریف ب نظرت جسور می آیم؟ خودم نمیدانم!در یک جای از مسیری ک با هم پیمودیم خودم را گم کردم و چون خودم را گم کردم تو را از دست دادم!